W języku włoskim w przypadku nazw członków rodziny użycie odpowiedniego przymiotnika dzierżawczego może nie być takie oczywiste. W tym artykule poznasz kilka reguł, które powinny rozjaśnić Ci to zagadnienie. Zanim przejdziemy do tematu rodziny, zapoznaj się z ogólnymi zasadami stosowania przymiotników i zaimków dzierżawczych.
W innym naszym artykule możesz przeczytać więcej o innym rodzaju zaimków, włoskich zaimkach osobowych: https://prestonly.com/pl/przewodnik-zaimki-osobowe-wloski/
Przymiotników dzierżawczych używamy do określenia przynależności. Odmieniamy je tak jak inne przymiotniki – przez liczbę i rodzaj.
Spójrz na poniższe przykłady:
liczba pojedyncza | |
|---|---|
mio, mia | mój, moja |
tuo, tua | twój, twoja |
suo, sua | jej/jego/pana/pani |
nostro, nostra | nasz, nasza |
vostro, vostra | wasz, wasza |
loro | ich |
liczba mnoga | |
|---|---|
miei, mie | moi, moje |
tuoi, tue | twoi, twoje |
suoi, sue | jej/jego/pana/pani |
nostri, nostre | nasi, nasze |
vostri, vostre | wasi, wasze |
loro | ich |
Przymiotniki dzierżawcze w połączeniu z rzeczownikami tworzą następującą konstrukcję:
Na przykład:
il mio gatto – mój kot
la sua macchina – jego/jej samochód
i nostri amici – nasi przyjaciele
Uwaga! Liczba i rodzaj przymiotnika dzierżawczego muszą być dostosowane do rzeczownika, przed którym stoją, nie do właściciela danej rzeczy. W języku włoskim zaimki jej i jego będą się od siebie różnić w zależności od tego, czy stoją przed męskim, czy przed żeńskim rzeczownikiem, np.
jej/jego/pana/pani torba to la sua borsa
jej/jego/pana/pani portfel – il suo portafoglio
Wyjątkiem jest loro użyte w funkcji przymiotnika – pozostaje nieodmienne.
la loro casa – ich dom, le loro case – ich domy
il loro cane – ich pies, i loro cani – ich psy
Przymiotniki dzierżawcze w kontekstach bez rzeczownika klasyfikowane są po włosku jako zaimki i nie wymagają użycia rodzajnika.
Porównaj zdania:
W pierwszym przykładzie występuje przymiotnik dzierżawczy, któremu towarzyszy rzeczownik oraz rodzajnik. W drugim zdaniu – zaimek, przed którym nie postawimy już rodzajnika.
W przypadku przymiotników dzierżawczych, które określają członków rodziny, musimy zapamiętać kilka zasad:
Najczęściej w takich kontekstach pomijamy rodzajnik, np.:
mio fratello – mój brat, tua madre – twoja matka, sua sorella – jej/jego siostra
Wyjątek stanowi nieodmienny zaimek loro, który poprzedzimy rodzajnikiem, np.:
Rodzajnik musimy postawić także obok zdrobniałych nazw członków rodziny, np.:
la mia sorellina – moja siostrzyczka
Nie pominiemy go też, gdy nazwom tym towarzyszy jakieś określenie, np. la sua terribile suocera – jego okropna teściowa.
Z nazwami członków rodziny w liczbie mnogiej rodzajnik przed przymiotnikiem dzierżawczym jest obowiązkowy.
Mam nadzieję, że kiedy już przyswoisz zaimki dzierżawcze, będziesz mógł swobodnie opowiadać o swojej rodzinie. Zapamiętaj, że najczęściej gdy mówimy o członkach rodziny, rodzajnik pomijamy. Jest jednak kilka wyjątków od tej zasady. Są to sytuacje, gdy pojawia się zaimek loro, zdrobniała nazwa członka rodziny lub nazwa, której towarzyszy dodatkowe określenie, a także gdy nazwy członków rodziny wyrażone są w liczbie mnogiej.
Do czego służą przymiotniki dzierżawcze?
Używamy ich do określenia przynależności.
W jaki sposób odmieniamy przymiotniki dzierżawcze?
Tak jak inne przymiotniki – przez liczbę i rodzaj.
Czy liczbę i rodzaj przymiotnika dzierżawczego dostosowujemy do właściciela danej rzeczy?
Nie, dostosowujemy je do rzeczownika, przed którym stoją.
Który przymiotnik dzierżawczy pozostaje nieodmienny?
Loro
W jakich sytuacjach musimy użyć rodzajnika, gdy mówimy o członkach rodziny?
Rodzajnika użyjemy: przed zaimkiem loro, przed zdrobniałymi nazwami członków rodziny, przed nazwami członków rodziny, którym towarzyszy jakieś określenie oraz przed nazwami członków rodziny w liczbie mnogiej.
Czy zaimki dzierżawcze wymagają użycia rodzajnika?
Nie. Są to przymiotniki dzierżawcze w kontekstach bez rzeczownika, które nie wymagają użycia rodzajnika.
Przetłumacz poniższe zdania z języka polskiego na włoski:
