Przeczenie i odmowa (la négation) to niezbędne elementy komunikowania się. W tym artykule dowiesz się, jak poprawnie tworzyć zdania przeczące w języku francuskim.
Wyraz non jest najkrótszym sposobem zaprzeczenia:
– Tu viens ? (Idziesz?)
– Non, je reste (Nie, zostaję).
Wyrazu pas w znaczeniu nie używamy wtedy, gdy wyrażamy jakąś opozycję:
– Il vient samedi ? – On przyjeżdża w sobotę?
– Non, pas samedi, dimanche. – Nie, nie w sobotę, w niedzielę.
W tym dialogu przeciwieństwem dla soboty jest niedziela. Popatrz na jeszcze jeden przykład:
Partykułę pas najczęściej postawimy:
przed zaimkiem osobowym
pas moi, pas lui – nie ja, nie on
przed przymiotnikiem
pas prêt – niegotowy
przed przysłówkiem
pas aujourd’hui – nie dzisiaj
pas si vite – nie tak szybko.
Podstawową formą przeczącą czasownika jest ne… pas:
Zauważ, że czasownik, który chcemy zaprzeczyć, stawiamy między wyrazy ne i pas.
Jeżeli po czasowniku stawiamy bezokolicznik, to w zdaniu przeczącym elementy przeczenia ne… pas dotyczą pierwszego czasownika:
Przeczenie ne… pas możemy wzmocnić, dodając wyrażenie du tout – wcale:
Zwróć uwagę, że Francuzi, żeby powiedzieć, że są głodni używają czasownika mieć, dosł. mają głód (avoir faim). Nie powiedzą: Je suis faim. Podobnie w wyrażeniach avoir soif – być spragnionym, avoir sommeil – być śpiącym. Ale: avoir envie – mieć ochotę.
Oto najpopularniejsze wyrażenia przeczące:
ne… plus | już nie… |
ne… jamais | nigdy nie… |
ne… personne | nikogo nie… |
ne… rien | nic/niczego/niczym nie… |
Na przykład:
Gdy w zdaniu przeczącym używamy zwrotu il y a, partykułę ne stawiamy przed y, pamiętając o elizji (il n’y a…), a drugą część przeczenia na końcu zwrotu:
Pamiętaj o elizji (il n’y a…), czyli zastąpieniu apostrofem końcowego e w wyrazie przeczącym ne, gdy występuje przed wyrazem rozpoczynającym się od samogłoski. W tym przypadku nie napiszemy: il ne y a, tylko il n'y a.
Słowa rien (nic), personne (nikt) mogą być podmiotem w zdaniu. Stosujemy wówczas tylko pierwszy element przeczenia ne:
Rozpocznij naukę francuskiego w aplikacji do nauki języków Prestonly. Wypróbuj bezpłatnie przez 7 dni i zyskaj:
Aby zgodzić się z rozmówcą, w języku francuskim w zdaniu twierdzącym używamy słowa aussi, a w zdaniu przeczącym wyrażenia non plus (też nie):
– Tu parles français ? – Mówisz po francusku?
– Moi aussi. – Ja też.
– Tu ne parles pas chinois ? – Nie mówisz po chińsku?
– Moi non plus. – Ja też nie.
Na pytanie zadane w formie przeczącej odpowiadamy si zamiast oui:
– Tu ne connais pas la femme de Robert ? – Nie znasz żony Roberta?
– Si, je la connais. – Tak/Owszem, znam ją.
Po przeczeniu możemy użyć przed rzeczownikiem determinantów określonych:
rodzajnika określonego: le, la, l’, les
zaimków dzierżawczych: mon, ton, son itd.
zaimków wskazujących: ce, cet, cette, ces.
Po przeczeniu nie używamy:
rodzajnika nieokreślonego – un, une, des
rodzajnika cząstkowego – du, de la, de l’, des.
Zamiast tego użyjemy przyimka de:
Zasada ta nie dotyczy zdań ze zwrotem c’est un/une, ce sont des…:
Gdy przeczenie odnosi się do dwóch rzeczowników (ani…, ani…), stosujemy formę ne… ni… ni…
Po tej konstrukcji opuścimy rodzajnik nieokreślony lub cząstkowy, natomiast zachowamy determinanty określone:
W zdaniu przeczącym możemy użyć przed rzeczownikiem słowa aucun (r.m. – żaden) / aucune (r.ż. – żadna). Opuszczamy wówczas drugi element przeczenia pas: ne… aucun(e):
Pamiętaj, że zaimek aucun/aucune występuje w liczbie pojedynczej.
W języku mówionym znika pierwszy element przeczenia ne i słyszymy:
Skracane są również niekiedy formy zaimka osobowego (je – j’; tu – t’) lub przyimka (de – d’):
Jak widzisz, w języku francuskim jest wiele sposobów na wyrażenie przeczenia. Stosowanie negacji ma duże znaczenie dla komunikacji, ponieważ pozwala wyrazić negatywne stwierdzenia i informować np. o braku czegoś. Ważne jest, aby zrozumieć różne sposoby wyrażania przeczenia i stosować je poprawnie w zależności od sytuacji.
Przetłumacz poniższe zdania z języka polskiego na francuski, stosując zasady opisane w artykule.
Ewa
Czas na przypomnienie podstawowych informacji o adjectifs et pronoms possessifs, czyli o zaimkach dzierżawczych, które pozwalają na wyrażenie przynależności (kiedy coś należy do kogoś).
Karolina
W języku francuskim występują trzy typy rodzajników: nieokreślone, określone, cząstkowe. W tym artykule omówimy użycie rodzajników nieokreślonych i określonych. Przeczytaj i zrozum, jakie informacje o rzeczowniku przekazuje każdy z nich.
Ewa
Język francuski wydaje się wielu osobom trudny głównie ze względu na wymowę. Dlatego wyjaśniamy dwa podstawowe zagadnienia fonetyczne, dzięki którym łatwiej opanujesz rozumienie tekstu mówionego. Zapraszamy Cię do świata elizji i łączeń międzywyrazowych.
